ตรงกันข้ามกับภายนอกตัวอาคาร ภายในให้ความรู้สึกว่าเบาและโล่ง ผังภายในเป็นแบบบาซิลิกาโดยมีทางเดินสามทางโดยไม่มีส่วนที่เป็นแขนกางเขน และไม่มีสิ่งกีดขวางระหว่างทางเดินกลางและบริเวณพิธี เพดานเป็นเพดานสันแบบง่าย ๆ ที่รองรับด้วยเสาแปดเหลี่ยมเพรียวสูง ที่ทำให้แสงตะวันส่องลงมาภายในตัวอาคารได้เต็มที่จากหน้าต่างชั้นบน

นอกจากนั้นภายในตัวอาคารก็แทบจะไม่มีสิ่งตกแต่งที่เป็นรูปลักษณ์ต่าง ๆ เช่นที่พบในวัดอื่น ๆ ในบาร์เซโลนาเช่นที มหาวิหารซานตายูเลเลีย หรือโบสถ์ซันตามาเรียเดลปี หลังจากที่ถูกทำลายในเพลิงไหม้ในปี ค.ศ. 1936 ระหว่างที่เกิดกรณีการประท้วงนักบวชกันขึ้น ในบรรดาสิ่งสำคัญที่ถูกทำลายไปก็รวมทั้งแท่นบูชาแบบบาโรกโดยเดโอดัต คาซาโนเวส และซาลบาร์ดอร์ เกอร์รี

สิ่งสำคัญที่หลงเหลืออยูก็ได้แก่หน้าต่างประดับกระจกสีจากยุคต่าง ๆ[1][2]